Moda na noszenie peruk w Egipcie
Polska ekspedycja archeologiczna odkryła w latach siedem­dziesiątych w Deir el Bahari skrytkę fryzjera z czasów średniowie­cznego państwa z kolekcją różnych peruk i luźnych pasm włosów splecionych w warkoczyki, z których miały powstać peruki. Pod­stawą peruk były siatki z nici. Fryzurę utrwalono substancją, której analiza wskazuje na użycie składników podobnych do obecnego mydła. Interesujące wydarzenia z życia Egipcjan przedstawiają grobow­ce skrybów Nachta i Menna, pochodzące z czasów Amenhotepa II i Totmesa IV. Malowidła z grobu skryby Nachta przedstawiają m.in. słynne muzykantki, które są ubrane w pofałdowane białe szaty, spod których jest widoczne nagie ciało. Podłużne oczy dziewcząt są na­cechowane kobiecą zalotnością. Wysmukłe palce są ułożone na har­fie gestem pełnym gracji. Ubiór muzykantek uzupełnia kolia, kol­czyki i biały kwiat lotosu, umieszczony w czarnej peruce, która jest miejscami spleciona w warkoczyki i ozdobiona stożkiem na szczy­cie głowy. Taki sam stożek ma dama z grobowca skryby Menna. Wewnątrz tych stożków, jak wspomniano, umieszczano tłuszcze przesycone pachnidłami, które pod wpływem gorąca ściekały w cza­sie uczty na kark i szyję tych dam, rozsiewając aromatyczne zapa­chy. Do dziś nie wiemy, dlaczego umieszczano je we włosach ów­czesnych elegantek. Na freskach z czasów faraona Echnatona (Amenhotepa IV), przedstawione są sceny z życia rodzinnego. W roku 1912 w Teil el Amarna w środkowym Egipcie odkryto posąg Nefretete, żony Ech­natona, która była piękną kobietą. Na popiersiu w pracowni Totmesa zachowało się tylko prawe oko, wykonane z kry­ształu górskiego, delikatnie podkreślone szminką.