Ozdoby kobiece w Babilonii
Okres ,, cywilizacji babilońskiej ‘’ dotyczy historii nie tylko samej Babilonii, ale również innych krajów i ludów Mezopotamii. Okres ten nazywamy jednak „cywilizacją babiloń­ską”, ponieważ zarówno na polu politycznym, artystycznym, jak i naukowym największe zasługi ponoszą tu Babilończycy. W okresie nowobabilońskim Nabuchodonozor II (604—562 p.n.e) buduje dla swej małżonki Amytis „ogrody wiszące”, błędnie przypisywane Semiramidzie, która żyła w innym czasie. Wnętrza domów mieszkalnych były wyłożone pięknymi dywanami. Znajdowały się tam cudowne wyroby ze szkła. Kobiety ubrane były w przepiękne tkaniny, nosiły wspaniałą biżuterię (paciorki, wisiorki, kolczyki, bransolety na rękach i nogach), miały wyszukane uczesanie i makijaż. Kraina między Eufratem a Tygrysem miała być miejscem, gdzie znajdował się raj. Babilonia (dawny Sumero-Akkad), poza głównym miastem Babilon, posiadała jeszcze szereg osobnych miast-państw: Ur, Uruk, Larsa, Nippur, Eridu. Sztuka balsamowania i upiększania zmarłych (tzw. nekrokosmetyka) osiągnęła wówczas najwyższy poziom w Egipcie. Mężczyźni w Babilonie, podobnie jak Żydzi nosili spiczaste czapki łub chusty przewiązane sznurem, spod których wystawały włosy średniej długości. Byli oni nie mniej świetnie przyodziani, nosili klejnoty, barwili twarze i wargi. Z dawnych przekazów dowiadujemy się, że kobiety starożytnego Wschodu wykazywały nie mniejszą mądrość i zaradność niż kobiety w późniejszych epokach, ale też przywiązywały dużą wagę do wyglądu zewnętrznego.