Sposoby upiększania twarzy w starożytności
Już w Starym Państwie kobiety mały różne metody upięk­szania twarzy. Najczęściej górną powiekę i brwi akcentowały czar­ną szminką, a dolną powiekę czarną lub zieloną. Zarys oka prze­dłużały aż do skroni, nadając im kształt migdała, co sprawiało wrażenie, że źrenice są osadzone z boku jak u ptaka. Szminki w czasach predynastycznych wyrabiano początkowo z malachitu, czyli zielonej rudy miedzi, a później z ciemnopopielatej rudy ołowiu-galenitu. Aby otrzymać proszek rozcierano surowiec. Proszek przed użyciem mieszano z wodnym roztworem gumy arabskiej. Wydaje się, że stosowanie dość grubej warstwy szminki miało charakter nie tylko kultowy i upiększający, ale przede wszystkim ochronny i za­bezpieczający oko przed rażącym światłem, kurzem, wiatrem i owa­dami. Egipcjanki oprócz oczu malowały także usta i policzki. Szmin­ki do ust były wyrabiane z czerwonej ochry. Na jednej z płaskorzeźb widzimy kobietę malującą usta za pomocą pędzelka. Policzki malo­wano za pomocą czerwonej ochry. Sproszkowana ochra była mieszana z tłuszczem zwierzęcym. Substancję taką znaleziono w grobowcach pochodzących z okresu pierwszej dynastii. Ciemną cerę o miedzia­nym odcieniu rozjaśniano pudrem. Malowano również na czerwono, paznokcie, podeszwy i dłonie od strony wewnętrznej. Do tego celu używano henny. Paznokcie malowano również na kolor złoty. Do zmywania cery służył preparat przypominający współczesne mleczko kosmetyczne. Był on wykonywany z tłuszczu zwierzęcego lub ro­ślinnego zmieszanego z kredą lub wapnem. Przezroczystość cery podkreślało malowanie na skroniach niebieskich żyłek.